ROZDZIAŁ 43

  * przy tym jak Hazza zacznie śpiewać, możecie włączyć sobie piosenkę Bryn'a Adamsa - będzie jeszcze lepszy efekt. *

       Kolejną noc noc spędziłam samotnie. Tak jak poprzedniego wieczoru ciężko było mi zasnąć.            Jednakże rano obudziłam się wypoczęta. Dobry humor dopisywał mi już od samego wstania z łóżka. Pomimo, że czekało mnie sporo pracy, do wszystkiego byłam nastawiona optymistycznie. Po zjedzeniu lekkiego śniadania, podążyłam do pokoju by przebrać się w bardziej wyjściowe ubrania niż piżama. Około trzynastej musiałam być w posiadłości chłopaków, by nadzorować całe przygotowania, podczas gdy Liam z Harrym mieli zabrać naszego solenizante na miasto, by uczcić z nim jakoś urodziny. Gdy byłam pod bramą zatrąbiłam kilka razy, by ktoś z domowników mi ją otworzył. Na podjeździe już widziałam ciężarówkę od ekipy organizującej imprezy, więc wiedziałam, że jestem spóźniona. Czym prędzej wbiegłam do środka witając się z każdym po kolei. Po ustaleniu szczegółów z organizatorką, pracownicy wzięli się za metamorfozę posiadłości. Fotele, kanapy, stoliki i reszta niepotrzebnych mebli musiała zostać wyniesiona, by zwolnić miejsce na rozłożenie małej sceny oraz stolików, na których znajdą się przekąski. Lou z Niall'em wzięli się za dmuchanie balonów. Niestety nie wychodziło im to za dobrze. Przez piętnaście minut udało im się jedynie nadmuchać trzy balony. Dawało im to tyle radości i zabawy, zupełnie jak małym dzieciom. Widząc jak chłopcy nieudolnie radzą sobie z tą czynnością, Carol wraz z Danielle postanowiły im pomóc. Po tym jak się przyłączyły, praca szła im zdecydowanie lepiej. Nadzorowanie przygotowań też było nie lada wyzwaniem. Co chwila w drzwiach mijały się osoby z cateringu, z osobami z wystroju domu. Po trzech godzinach wszystko było gotowe. Masa balonów, która wisiała na suficie, przeplatając się na zmianę z serpentyną dawała niesamowity efekt. Wszystko dookoła wyglądała niesamowicie. Jedyne na co czekaliśmy to tort, po który wybrał się Lou. Obawiałam się, że nie dojedzie w całości. Z Louim różnie bywało. Całe szczęście po godzinie nieobecności, zawitał do domu z wielkim pudłem. Był taki jak chciałam - dwuwarstwowy, czekoladowy tort, z białą polewą, cukrowymi nutkami dookoła i wielkim mikrofonem zrobionym z lukru na czubku. Na sam widok tego wypieku, oczy wszystkich otworzyły się szeroko. Muszę przyznać, że przeszłam samą siebie, projektując go. Po schowaniu go w bezpieczne miejsce wszyscy podążyliśmy do przygotowań. Zostało nam jedyne pół godziny do przyjazdu gości. Wraz z dziewczynami założyłyśmy swoje nowo, kupione kreacje, po czym wzięłyśmy się za makijaż i fryzury. Wszystkiego dopilnowała Danielle. Efekt końcowy był na prawdę oszałamiający. Po założeniu na nogi balerinek zbiegłam na dół, by witać gości. Musiałam trzymać przy sobie komórkę, by wiedzieć gdy Liam wraz z Hazzą i solenizantem będą się zbliżać. Czujnie spoglądałam na wyświetlacz czy przez przypadek nie mam nieodebranego połączenia, bądź sms-a. Wśród gości ujrzałam Andiego - najlepszego przyjaciela Liam'a, którego miałam przyjemność poznać na trasie koncertowej chłopków. Od razu podbiegłam do niego, by się przywitać. Chłopak z idealną czupryną i stylowym strojem ucieszył się na mój widok tak bardzo jak ja na jego. Podczas miłej pogawędki dostałam sms-a od Liam'a, że za dziesięć minut będą w posiadłości. Na widok treści wiadomości spanikowałam. Od razu wbiegłam na scenkę, mówiąc przez mikrofon, że czas pochować się po różnych kątach. Goście na tą wiadomość powchodzili w różne zakamarki salonu. Moim zadaniem było sprawdzenie czy wszystko gra. Gdy nie było widać śladu po gościach, zgasiłam światło, chowając się za głośnik, który znajdował się na środku salonu. Nagle przez okno, dochodzące z idące na podwórko, zauważyłam podjeżdżający samochód. Ciche szepty nagle ucichły. W salonie nie było śladu po sześćdziesięciu gościach. Drzwi delikatnie zaskrzypiały. W ganku słychać było jedynie narzekanie Zayn'a. Gdy nagle solenizant wszedł do ciemnego pokoju, machinalnie wyciągnął rękę by zapalić światło. Po tym gdy stanął w rozświetlonym pokoju wszyscy wraz z trąbkami i konfetti wyskoczyli ze swoich kryjówek mówiąc "Niespodzianka!". Mina Zayna była bezcenna. Biedaczysko zupełnie się tego nie spodziewał. Od razu do naszego przyjaciela podbiegła najbliższa rodzina, wliczając w to kilku kuzynów, kuzynki i mamę. Zszokowany Zayn nie mógł opanować radości.
- Nie spodziewałeś się tego? - podeszłam do Zayn'a ściskając go.
- To twoja sprawka? - zaśmiał się czarnowłosy przytulając mnie.
- A kogo innego? - powiedziałam dumnie wskazując na siebie.
- No tak. - uśmiechnął się do mnie szeroko. - Nikt lepiej nie mógł by tego zaplanować. - puścił mi oko.
Nie miałam okazji dłużej porozmawiać z solenizantem, ponieważ za mną była ogromna kolejka do składania życzeń. Poszłam, więc do kuchni by sprawdzić czy tort się jakoś jeszcze trzyma. Wchodząc zauważyłam stojącego przy blacie Harrego.
- Oo, hej. - rozpromieniał na mój widok odwracając się.
- Cześć. - odpowiedziałam podchodząc do tortu.
- Ślicznie wyglądasz. - podszedł tak blisko mnie, że nasze usta prawie, że się dotykały.
- Przesadzasz. - spuściłam nagle głowę w dół.
Tę chwilę jednak przerwał Liam, który przybył do kuchni, by zobaczyć tort. Wraz z Daddy Directioner położyliśmy wypiek na wózek, by solenizant mógł zdmuchnąć świeczki. Widząc wjeżdżający tort do salonu wszyscy zaczęli śpiewać czarnowłosemu "Sto Lat!". Gdy nadszedł czas na życzenie, Zayn zamyślił się na chwilę, ciszę ten jednak przerwał głos Louisa.
- Dobrze, ja doskonale wiem, że marzysz o wspólnej nocy ze mną - masz to załatwione. - wykrzyczał przez pól salonu.
- Skąd kurcze wiedziałeś? Teraz się nie spełni.- tupnął o podłogę Zayn, wybuchając śmiechem.
- Ja wiem wszystko! - powiedział dumnie. - Dmuchaj te świeczki, a nie gadaj. - pośpieszył swojego przyjaciela Lou.
Gdy dziewiętnaście płomieni zgasło wszyscy goście zaczęli głośno klaskać i krzyczeć. Po tym, jak każdy spróbował tortu, zaczęły się rozmowy, tańce i zabawa. Przez cały wieczór czułam wzrok Harrego na sobie. Pomimo, że znajdował się kilka naście metrów ode mnie, pilnował mnie i strzegł. Widząc jak rozmawiałam z jakimś chłopakiem w jego oczach widziałam zazdrość. Próbował robić to samo - zagadując pierwsze lepsze kobiety. Doskonale wiedział, że jestem zazdrośnikiem, ale lubiliśmy robić sobie na złość. Tak już mieliśmy. Dyskretnie się do siebie uśmiechaliśmy, pomimo tego, że nadal próbowałam być na niego zła. Wśród gości spotkałam Ed'a Sheeran'a z którym zawsze znajdowałam mnóstwo wspólnych tematów. Tego wieczoru zaczęło się od muzyki, a skończyło na książkach. Facet był na prawdę wspaniały, zabawny i uroczy. Rozmowę naszą jednakże przerwał Zayn, który wkroczył na scenę, by podziękować wszystkim przybyłym i zapowiedzieć mały koncert... Nagle na scenie pojawił się sam Harry. Na widok swojego przyjaciela, Ed zaczął go wspierać, klaszcząc.
- Witam wszystkich. - zaczął uśmiechając się do tłumu. - Najpierw chciałem również podziękować wszystkim za przybycie. Nie udało by się tego zorganizować bez was... no i przede wszystkim bez jednej, wyjątkowej osoby. - powiedział nagle szukając mnie w tłumie. - To dla ciebie jest ta piosenka. - uśmiechnął się do mnie delikatnie.
Na scenie pojawił się nagle Niall z gitarą, oraz kelnerzy z dwoma stołkami. Gdy Niall zaczął grać od razu rozpoznałam utwór "Please, Forgive Me - Bryan'a Adams'a".
Słysząc śpiewającego Harrego łzy zaczęły lecieć mi po policzkach.

"Still feels like our first night together

Feels like the first kiss, it's gettin' better baby

No one can better this...

Still holdin' on, you're still the one

First time our eyes met, same feelin' I get

Only feels much stronger, wanna love ya longer

You still turn the fire on...

So if you're feelin' lonely don't

you're the only one I ever wants

I only wanna make it good

so if I love ya a little more than I should "

Tą piosenkę wykonywał z takim uczuciem jak nigdy. Wczuł się w nią. Cała sala milczała podczas utworu. Jedyne co słyszałam, to swoje cichutkie szlochanie.

"Please forgive me, I know not what I do...

Please forgive me, I can't stop lovin' you

Don't deny me this pain I'm going through...

Please forgive me, if I need ya like I d

oBy believe me every word I say is true

Please forgive me,I can't stop lovin' you

Please forgive me, I can't stop lovin' you"

Never leave me I don't know what I'd do"

Rozejrzałam się dookoła - wszystkie zakochane pary były wtulone w siebie. Wliczając w to Carol z Louisem, Rachel z Niall'em oraz Danielle z Liam'em. Harry zmienił atmosferę o 180 stopni. Wszyscy nagle się rozmarzyli. Przez cały utwór liczył się tylko Hazza. Nagle, goście przestali dla mnie istnieć. Pomimo słów jakich wypowiedział, moja miłość zawsze jest do niego taka sama...
Kończąc piosenkę słowami "Oo Can't stop lovin' you..." wszyscy nie mogli opanować wzruszenia i zachwytu jednocześnie. Wykonał tą piosenkę wręcz idealnie, lepiej niż oryginał. Moje wszystkie pretensje, złości prysły. Wbiegłam na scenę wtulając się w mojego ukochanego, szepcząc mu na ucho "I forgive you, i love you...". Po moich słowach, pocałowaliśmy się czule, wzbudzając w gościach piski.
- Byłem głupi, wybacz. - powiedział przytulając mnie do siebie.
- Ja nie byłam lepsza. - odrzekłam. - Ale sam rozumiesz... te humorki kobiet w ciąży. - zachichotałam.
- Doskonale rozumiem. - odpowiedział biorąc mnie za rękę.
Zamknęliśmy się w pokoju gościnnym, który był prawdopodobnie jednym spokojnym pokojem dzisiejszego dnia. Nasza rozłąka trwała dwa dni, lecz dla nas było to jak wieczność...
- Wiesz co? - zwróciłam się nagle do Hazzy wtulając się w niego na kanapie. - Nasza Marianne wczoraj po raz pierwszy się poruszyła. - powiedziałam radośnie.
- Na prawdę?! - aż podniósł się z miejsca.
- Na prawdę. - odrzekłam odgarniając włosy za ucho.
Nagle ręką Hazzy wylądowała na moim brzuchu. Liczył, że coś poczuję. Ostatnio jak dziewczyny też dotknęły, rozczarowały się. Myślałam, że tym razem będzie tak samo. Ku mojemu zaskoczeniu ponownie poczułam to dziwnie trzepotanie w nadbrzuszu.
- O boże. - odrzekł podekscytowany Hazza.
- Najwyraźniej poczuła tatusia. - zaśmiałam się.
- Oho, widzę, że będzie z niej silna dziewczyna. - zażartowałam siadając ponownie obok mnie.
Za drzwiami impreza trwała w najlepsze. My jednak woleliśmy nacieszyć się sobą. Ominęły nas dwie godziny zabawy. Słychać było, że towarzystwo coraz lepiej się bawiło. Najgłośniej oczywiście zachowywał się Lou, który już najwyraźniej przedawkował z alkoholem. Delikatnie postanowiłam wyjrzeć, by zobaczyć jak impreza się kręci. Liam z Danielle drinkowali przy barze, podczas gdy Rachel, Carol oraz Niall próbowali zdjąć ze stołu Louis'a, który urządzał striptiz gościom. Z godziny, na godziny robiło się coraz mniej gości, ale tak czy tak jak na drugą w nocy ludzie byli wytrwali.
      Podczas, gdy cieszyliśmy się z Hazzą wspólnie spędzanym czasem usłyszeliśmy z salonu ponowne hałasy. Myśląc, że to ponownie Louis, wyszliśmy, by pomóc naszym przyjaciołom ogarnąć go. Niestety, myliśmy się. Na podłodze zauważyliśmy leżąca Danielle, która nie dawała jakich kolwike oznak życia. Szybko pobiegłam do Liam'a wypytując co się stało. Ten jednak robił wszystko, by jego ukochana się obudziła. Gdy żaden sposób nic nie dawał, poprosił kogoś by zadzwonił po karetkę. Jeden z gości szybko wyjął komórkę wykręcając numer. NIe wiedziałam co się dzieje! Przecież z rana, moja przyjaciółka tryskała szczęściem, a teraz... Przez dziesięć minut, wszyscy dookoła żyli strachem. Nagle z oddali usłyszałam sygnał karetki. Ludzie zrobili miejsce dla ratowników, przesuwając się pod scenę. Nagle do domu wbiegło trzech mężczyzn wypytując z początku co się stało i na co pacjentka choruje. Po tym jak Liam wszystko powiedział, zabrali ją na szyny, wywożąc z domu. Liam pobiegł za nimi, jedyne co zrobiłam to zdążyłam krzyknąć by zadzwonił ze szpitala, czy wszystko gra... Impreza się skończyła. Nikt nie miał już ochoty na zabawę, więc całą grupą, pomijając Louisa, który zgonował u siebie w pokoju wzięliśmy się za sprzątanie. Nikt w tej chwili nie myślał o niczym innym, niż o naszej przyjaciółce...

***********
może trochę nudny, przepraszam :)) postaram dodać się kolejny jutro, ale nic obiecuję.
z tego co widzę wolicie happy end, hmm, miałam pomysł na przeciwne zakończenie, no, ale cóż...
http://ask.fm/onething < WCHODZIMY, WCHODZIMY I ZADAJEMY MI PYTANIA, NIE KREPUJCIE SIĘ, LICZĘ NA KAŻDEGO RODZAJU PYTANIA :)))
jak zawszę proszę o szczere komentarze, postarajcie się rozwinąć swoją wypowiedź o więcej niż dwa słowa, to na prawdę dużo dla mnie znaczy, a ile radości potem z tego mam!
anonimowi - podpisujcie się, chce znać chociaż wasze imiona !
kontakt, gadu - 40922686 !
+ ostatnio jedna z czytelniczek powiedziała mi, że jedna koleżanka wydrukowała wszystkie moje rozdziały, zrobiła okładkę i obrobiła dosłownie jak książkę - nie wiecie nawet jak się wtedy cieszyłam, jak jakaś głupia :D ale właśnie dla takich czytelników warto pisać, dajecie mi radość i za to wam dziękuje <3
kocham was - ale to już wiecie :)
xoxo, one thing.
**********